Air Doll

Hij heeft mooie ideeën die Koreeda, maar hij weet ze lang niet altijd in een écht goede film te verpakken. Ik zat tijdens deze te lange en trage film aan After Life te denken, dat ik eigenlijk wel eens in een remake van Michel Gondry zou willen zien. Air Doll is een soort kinky Pinokkio. Een opblaaspop komt tot leven, een goed excuus voor veel unfunctioneel naakt (zeker in de tweede helft hoeft het eigenlijk niet meer.) Het merkwaardige is dat Koreeda Air Doll eigenlijk niet lijkt te durven beginnen. (Terwijl het uitgangspunt toch geweldig is.) Hij durft zich bijvoorbeeld niet op de relatie tussen opblaaspop en haar eigenaar te concentreren, nee hij wil er de eenzaamheid van héél Tokyo bij halen. Het opblaaspopmeisje (gespeeld door de geweldige Bae Doona, o.a. van Linda Linda Linda) blijft zich maar verwonderen, dwalend door de Japanse straten, ondertussen peinzend in voice-over. Elk dialoogje wordt na twee zinnen afgebroken voor vijf minuten soundtrack + fraaie beelden. En steeds als de film definitief ten onder dreigt te gaan weet Koreeda (een talentvol man) het toch nog weer even te redden. Al werkende in de videotheek stoot het meisje zich en pffft, ze loopt leeg. De jongen die een oogje op haar heeft moet haar weer opblazen. Een magisch-erotische scène, dat zag Koreeda zelf want hij herhaald 'm aan het eind nog eens, waarna de film in een rare wending plots duistere trekjes begint te vertonen. Hardst gelachen momentje zit in de videotheek waar de dommige maar leerzame heldin gaat werken, daar komt zo'n Takeshi-regular (heel bekende kop) een film lenen. "Ik zoek iets met een heel, heel gewelddadige agent." De verwijzingen naar Ariel de Zeemeermin zijn trouwens ook schattig (en toepasselijk natuurlijk).