Kinatay

Die andere film van de Filippijnse regisseur Mendoza die dit jaar hier de bios haalde. Deze is beter dan Lola, omdat ie zowel lichter als nóg duisterder is. Verveelt nauwelijks, fascineert een heel stuk meer. Opnieuw vraagt Mendoza veel van de kijker, maar hij wenkt de kijker hier wel vriendelijk het verhaal in, met wat vrolijke trouw- en schoolscènes waar de Filippijnen plots wat van Japan weg hebben. (Lieve, beetje gekke jonge mensen.) De duisternis kruipt er ook dan al in; een man dreigt van het dak te springen, en dan, toch nog vrij plots, belandt de film op crimineel terrein. Het hoofdpersonage (waar we toch nog net te weinig hoogte van krijgen overigens) zit op de politie-academie, maar gaat dan mee op een dealtje, heel even dacht ik van de corrupte politie, maar het blijken gewoon keiharde criminelen. Ze ontvoeren een vrouw uit een sleazy stripclub en rijden Manila uit. Ze rijden Manila uit. Ze rijden Manila uit. En nog rijden ze Manila uit. Ja er gebeurt 25 minuten níets. Schimmige beelden van een auto, maar de Autechre-achtige ambient industrial geluiden helpen een beetje. Bovendien wordt het daarna weer echt goed. Er werd niet voor niets in een van de eerste straatbeelden door een straatventer een kippetje gehakt. Gortdroog, maar verbijsterend, volgen we de operatie. (Terwijl de jongen kleine klusjes moet doen als het halen van eendeneieren, klaarblijkelijk een Filipijnse delicatesse.)