Love Streams

Meestal is het omgekeerde het geval, maar ditmaal had ik het gevoel dat de weinigen die op IMDb hun stem gaven Love Streams overwaardeerden. En dat moeten dan toch allemaal Cassavetes-connaisseurs zijn... Wat daarvan te denken? Dit is wel een aparte, Love Streams bevat de beste én de slechtste grap in Cassavetes' hele oeuvre, denk ik. Toch al niet zo'n grapjurk natuurlijk. Hij speelt zelf een excentrieke schrijver, in een villa vol schoonheden, die hij gewoon loon betaald om daar rond te dartelen. Op een gegeven moment wordt hij opgezadeld met z'n zoon (die een jaar of tien is). De dames kirren van plezier en willen het arme kind aaien en knuffelen. Het jongetje rent in paniek weg. Sneu, maar zó grappig. Voor de slechtste grap zorgt de andere helft van het verhaal, Gena Rowlands natuurlijk, die hier de zus van Cassavetes speelt. (Al kun je er doorheen zien dat het echtpaar heel close is.) Gena speelt verder gewoon weer haar trademark-rol van vrouw op het randje van een nervous breakdown. Ze trekt bij broeflief in, en bedenkt dat het huis wel wat leven kan gebruiken. Tijd voor een beestenbende. Geiten, kippen, etc. Vooral die veel te lange beestenscènes zijn echt dramatisch, Rowlands als komiek, nee hoor.. 'I am so appalled', zou Kanye zeggen. Rond die tijd is de film tegelijkertijd ook op pretentieus Greenaway-achtig territoria van absurdisme belandt, wat iets beter werkt, maar ik kon me er niet echt meer toe zetten.