Fear X

Deze sluit mooi op El Secreto aan, want hier volgen wij het personage dat zijn vrouw verliest. In dit geval Turturro, en ook hij raakt totaal geobsedeerd. Werkzaam als beveiliger in een winkelcentrum waar zijn vrouw werd doodgeschoten verzamelt hij beveiligingstapes die hij eindeloos bekijkt. Blijft fantastisch, die intrinsieke creepyness van de voyeuristische beveiligingscamera's, eigenlijk is iedereen op tape meteen schuldig. Turturro maakt printjes van mogelijke daders, die hij als een soort halvegare op een eindeloze collage aan de muur plakt. Vervolgens wordt hij op het bureau geroepen, waar de agenten plots op zijn collega's lijken. Begint hier een hallucinatie? De film wordt in elk geval steeds Lynchiaanser. (Alleen dan een niveautje lager.) Denk ook aan die rare film van Anthony Hopkins (als regisseur) en zelfs Primer, als Turturro een onderzoek bij de buren doet en zichzelf (!) ziet aanbellen. Net als in El Secreto spelen foto's een cruciale rol. Turturro reist naar Montana, waar lieftallige serveersters en agenten hem proberen te helpen. Nou ja helpen, de agenten hebben iets te maken met de crime; de baas der agenten is nota bene een man haast zonder mond. Hoe Lynchiaans wil je het hebben, en dan heb ik 't nog niet over de lukrake foetus-achtige dieprode beelden die lukraak door de film zijn gesneden. Fear X is raar en niet al te best, maar wel boeiend. Brian Eno en zijn (imaginaire?) maat Schwalm helpen een handje met een aardige soundtrack. De 5.8 op IMDB is onterecht. Daar mag een puntje bij.