Submarino

Wat heeft Vinterberg eigenlijk na Festen gedaan. Oh ja, Dear Wendy, niet zo'n goede film, maar ik moest daar toch nog vrij vaak aan denken in combi met andere films. Denk niet dat dat voor Submarino gaat gelden. Dit is degelijkheid troef, zo schrijnend dat ik als kijker afgestompt raak. Op het laatst begint de film langs vervaarlijk melodramatisch Troubled Water-terrein te scheren. Zo slecht is dit niet hoor, vooral het begin is ijzersterk. En dan bedoel ik niet het intro waar twee jonge broertjes voor de rest van hun leven getekend worden, maar de eerste helft van de film waarin de oudere broer wordt geschetst. Inmiddels alcoholist, insomniac, wonend in een armoedig hotelletje. Hij komt een oude maat tegen (nou ja die ligt uitgeteld op straat) en deze dikzak blijkt een totale smeerlap. De oudere broer sleept toch met hem rond, als een soort zelfdestructie, vernietig alles wat ik heb. Dat gebeurt. Een pijnlijk leven, maar een echte worsteling. Als de film naar de andere jongere broer switcht doet Vinterberg er helaas een akelige schep bovenop. Dit is geen alcoholist maar een Bad Lieutenant-achtige heroine-verslaafde en deze is niet in zijn eentje, hij heeft een zielig zoontje dat eronder lijdt. Wat mij betreft hadden de broers elkaar niet halverwege tegen moeten komen, maar pas helemaal aan het eind, in de gevangenis. Dat zou nog eens een mooi einde zijn geweest. Nu is er geld en coke in het spel, en de film is na die ontmoeting nog niet om, want er kan nog altijd drama bij! In het laatste gedeelte zit een van de zwartste grappen van het filmjaar, als een van de broers inmiddels handloos door het leven gaat. 'Wat is er met je hand gebeurd?' 'Ik wilde van die tattoo af.' Waarom deze broer trouwens aan het eind aan een ander personage beloofd dat ie het intro (de cirkel!) uit gaat leggen is me trouwens een raadsel. Moet hij echt diegene met dat trauma opzadelen?