No One Knows About Persian Cats

Moet door iedere muzikant gezien worden. Niet dat het nou zó'n goede film is... De muziek is eigenlijk helemaal niet zo best en als de film aan het eind wat verhaallijntjes door elkaar probeert te vertellen (ambitieus!) wordt de editing meteen amateuristisch en de gebeurtenissen ook wat cru. Maar daarvoor is dit toch echt een bizar en fascinerend inkijkje in de Iraanse popmuziekcultuur. En als met elke Iraanse film blijf je je maar afvragen hoe dit land zó is geworden. Ik bedoel, het zijn toch geen wahabieten, je ziet het aan de vrouwen, die hoofddoekjes zitten er maar nonchalant op. Hoe kan het dan toch dat een zwijgende meerderheid vrede heeft met een reli-dictatuur die je om elk wissewasje arresteert, van de weg haalt, etc. etc. No One Knows tikt ondertussen de muziekgenres af, waar blijft de hiphop, ah heb je 't al. Stoer! Onze gids in dit alles is het manusje van alles, en eersteklas bluffer Nader, een fast talkin' idioot; hij praat ook gewoon tegen zijn motor en z'n parkietjes. Die skills heeft ie hard nodig, als ie weer 'ns wordt opgepakt wegens dvd-handel. Een erg grappige scène, terwijl dat tegelijkertijd natuurlijk heel wrang is, want hij moet lullen als brugman om zweepslaven en gigaboetes te voorkomen. Nader begeleidt een indiepop-stelletje, die hij van bekende naar bekende sleept op zoek naar bandleden. (En voor visa's op bezoek bij twee oude mannetjes, alleen de Afghaanse passen zijn spotgoedkoop!) In het begin leek dit nog even een soort Habana Blues te worden, ook een muzikantenfilm over ontworsteling aan het regime, maar daar sluit men uiteindelijk vrede met Castro en compagnos, dit blijft grimmig. Echte Iraanse film-touch is de doorsnijding met stiekem opgenomen straatbeelden.