Pranzo di Ferragosto

Heel lieve film natuurlijk. Drukt je ook met de neus op de feiten dat écht oude acteurs eigenlijk zelden in films te zien zijn. Hier krijgt de kijker een heel stel stokoude moedertjes voor de (nep)kiezen. Prachtig gerimpeld. Ik zou het haast fascinerend noemen, maar goed een bezoekje aan een bejaardenhuis zou ook volstaan natuurlijk! Voor het pak melancholie zorgt de Carlo Ancelotti-achtige regisseur annex hoofdrolspeler. Een man van in de vijftig die bij zijn moeder woont en een eeuwige glimlach op zijn gezicht weet te toveren. Daarachter zit natuurlijk pijn, maar ondanks aanvankelijke ergernis vrolijken de moedertjes hem wat op. (Al is het maar met biljetten van 100 euro, klaarblijkelijk ruim voorradig in Italie, ik heb er nog nooit een gezien, mafiosi.) Pranzo is heel kort en mocht al zomerlanderig, op sommige momenten best langer duren. Bijvoorbeeld bij de onderhandelingen over het aanschaffen van een vis, die net uit de Tiber (of whatever) is gehaald. (Zou die niet vervuild zijn?) Ook het koken daarna kon à la Eat Man Drink Woman nog best wat uitgebreider getoond worden. Geeft niet, het is allemaal al heel gemoedelijk, net zoals het fijne scooter-ritje van de alcoholistische hoofdrolspeler met zijn morsige drinkmattie. Het Colosseum doemt op in de gouden zonnestralen van augustus.