The Hurt Locker

Ik begon iets meer waardering te krijgen voor de zuinige drie-sterren recensie van de Volkskrant. En ook voor de paradox die ik las waarin Irak-veteranen de film afmaakten wegens onrealisme, en 'm tegelijkertijd toch de beste film over de Irak-oorlog tot nu toe noemden. Dat laatste is zéker waar, over het realisme kan ik niet oordelen. Maar hier ruik je de stoffige straten van Bagdad, die akelige niet écht te winnen stadsguerilla. Als (ik zei áls) er een probleem in The Hurt Locker zit, is het dat de film eigenlijk een soort "loop" is. Ik heb niet zitten turven, maar in feite begint de film steeds opnieuw, met een nieuwe missie van het bataljon, en steeds opnieuw wordt de spanning weer ijzersterk opgevoerd. Maar elke keer dat er zo'n nieuwe loop start heeft de film ietsje meer bloed nodig, ietsje meer ongeloofwaardigheid, ietsje meer horror zelfs. Daarom zijn de eerste loops beter dan de body bombs en onzinnige Rambo-missies aan het einde. De eerste keer dat het hoofdpersonage een gigantische autobom onschadelijk maakt is, handen in de lucht, geniaal. (Alleen daarvoor verdiende de film al een Oscar.) Deze explosieven-expert is een 'wild guy', hij doet meteen zijn beschermende pak uit, want dat heeft toch geen enkel nut met dit soort zwaar geschut. En dan begint het gepuzzel terwijl zijn maten zenuwachtig worden van alle toekijkers. Je krijgt bijna sympathie voor de Amerikanen, als mannen vanaf minaretten verdachte gebaren beginnen te maken of met camera's de boel opnemen en dat alleen maar om de Yankees zenuwachtig te krijgen. (En elk minuscuul foutje is dodelijk natuurlijk.) Daarbij vergeten we prompt even dat de Amerikanen natuurlijk zelf het hele wespennest plus chaos gecreëerd hebben. Ook de ontmoeting tussen het 'regular' bataljon en wat huurlingen van onduidelijke nationaliteit die zich met Palestijnse theedoeken Lawrence in Arabia wanen is zeer memorabel. Ondanks de op- en aanmerkingen een film die je gezien moet hebben.