The Messenger

Zou het kunnen? Een film vertellen die alléén bestaat uit twee soldaten die slecht nieuws-gesprekken afleggen. Héél slecht nieuws wel te verstaan, als je in Amerika twee rijk gedecoreerde uniformen aan zit komen lopen dan weet je het wel. 'Oh shit' zegt Buscemi dan ook, dan nog weemoedig en desolaat, voor ie, nee, ontploft kan ik in deze context niet zeggen. Maar terug naar mijn intro, het zou wel fantastisch zijn geweest als de film de karakters van de twee soldaten had kunnen schetsen, zónder tussenscènes en zijplots. De film wordt echter verleid door een volgend bekend gezicht dat de mannen bij een bezoek tegenkomen. De immer beeldschone Samantha Morton! Niet zo vreemd, zou je kunnen grappen, dat een van de soldaten het in zijn bol krijgt, en belangrijker, de film ook. Daar begint een heel zijlijntje, terwijl het personage van Morton zelf al zegt dat het eigenlijk immoreel is. En dús kan de film begrijpelijkerwijs dat romantische aspect ook niet écht uitwerken. Maar zo is het verhaal wel in van het rechte pad af gefopt. Terwijl het toch moet gaan om de vriendschap tussen Woody Harrelson (robot-achtig ervaren in deze rouw-business) en de menselijkere Ben Foster. Qua uiterlijk lijken de twee erg veel op elkaar, teveel vond ik zelfs. In de tweede helft van de film neemt de film minder tijd voor het messenger-werk, en gaat het duo op een niet al te boeiende drank- en verwerkingstocht. Dit leidt uiteindelijk tot een slotdialoog die me niks deed. De film wikkelt alle lijntjes braafjes af, maar alle (of al mijn) emoties waren al in het begin opgebruikt. Zo belt Harrelson na 'lege' seks zijn maat op, even checken of je wakker bent. In die dialoog zit véél meer dan die veel melodramatischere aan het eind. Kortom fascinerend/verbijsterend onderwerp resulteert in aardige film.