Shutter Island

Zeer vermakelijke weirdo-Scorsese film. Beter dan The Departed, wat mij betreft. Weirdo's genoeg natuurlijk in een psychiatrische instelling annex oud fort. Het is lastig iets over Shutter Island te zeggen, aangezien het een Sixth Sense-achtige film is, gebouwd op één twist. Ik liet me weer gewillig verleiden en zat alleen maar te denken: dat personage van Ruffalo is imaginair! Wat niet geheel waar is, maar ook niet geheel onwaar. Ruffalo is een agent die samen met zijn baas DiCaprio naar Shutter Island komt om een verdwenen patiënt te zoeken. De lekker excentrieke Ben Kingsley ontvangt ze ietwat aarzelend. Wat is hier niet pluis. Ondertussen zien we flashbacks van concentratiekampen, rijtjes nazi's die worden neergemaaid. Ik vraag me af of dat nou noodzakelijk was, ik had in 't begin wel zoiets van bah niet weer nazi's... Het onderzoek ter plaatse brengt het politie-koppel langs een parade van idioten, vrijwel allemaal zeer fijn geacteerd, zo ontmoeten ze ergens een patiënte (ik weet de naam niet eens) die "Run" op het notieblokje van DiCaprio krabbelt. Mooi detail, ergens duikt Emily Mortimer op en ik denk 'hee ze lijkt op Patricia Clarkson'. Die vervolgens even later óók ten tonele verschijnt. (Beetje ingewikkeld om uit te leggen, maar ze is ook nog eens min of meer hetzelfde personage als Mortimer.) En als de film in het midden dan toch wat begint te slepen is daar Jackie Earle Healey om de boel een laatste boost te geven. Hij is cru-ciaal en het was uiterst belangrijk dat de kijker zo onder de indruk van 'm raakt dat deze nauwelijks meer opvangt wát hij nou zegt. (En bij mij was het dus gelukt.) Goed, dan komt dus de twist en maakt de film een foutje. Ik zou zeggen: 'it's a wrap boys'. Maar de film begint aan een vrij overbodige epiloog van 25 minuten, die uitkomt bij waar we al waren. Zo krijgt Michelle Williams nog wat speeltijd, maar dat is dan ook alles. Niettemin een van de hoogtepunten van het filmjaar 2010.