maandag 29 augustus 2011
Taking Off
Milos Forman emigreerde naar Amerika en dacht vermoedelijk, wat is nou een betere introductie tot de cultuur dan 'meisjes en muziek'. Hij combineert hier de twee door een Makhmalbaf-achtige auditie te houden. (Niet dat Forman nou zelf in beeld verschijnt.) In de eerste helft van Taking Off trekt een eindeloze parade van schuchtere, lieve, dikke, spacende, acrobatische, stoere jongedames voorbij, die al dan niet vals hippie-liedjes zingen. En daar kan een mens uren naar kijken. Soms krijgen ze van Forman twee seconden, soms veertig, maar altijd is er een momentje van openheid. Of je deze auditie nou de backdrop of het hart van de film moet nemen, is lastig te zeggen, in elk geval wisselt Forman de meisjes af met beelden uit een huiselijk middle-class gezinnetje, waar eerst zelfs nog een William H Macy-achtig oompje bij in lijkt te wonen. (Meteen die 'Otti Ottikoe'-vibes uit The Firemen's Ball.) Later blijkt ie gewoon op bezoek; niettemin ontstaan eenzelfde soort kolderieke toestanden met een vleugje seks. Een zwijger/hijger aan telefoon, mannetje bloedserieus: 'can you speak freely?' Het dochtertje van het gezin ís op die auditie, neemt later de benen, waarna het thuisfront een zoektocht begint (die al snel in kennelijk staat eindigt). Zelfs een zonsopgang heeft dan plots iets melancholisch trippends. Maar voordat de film echt droef wordt, en helemaal over kinderen loslaten begint te gaan, belanden de pa (net Woody Allen) en ma van het meisje op een wel heel bijzondere conferentie. 'Friends, I propose that we conduct an experiment here this evening...' Een scheve Hair-krullebos wijdt de verzamelde middenklasse in, in het wonder der marihuana. 'Do not, repeat, do not hold onto the joint!'
Labels:
films uit de jaren '70,
Milos Forman
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Don't bogart that joint, zingen Country Joe & The Fish, maar dan weer niet op de soundtrack van de film. Dezelfde uitdrukking kwam ik een paar weken voor het zien van Taking Off tegen in de melige Oostenrijkse drugskomedie Contact High. Die film vond ik in mijn eentje erg leuk, maar bleek uiteindelijk in gezelschap voor geen meter aan te slaan.
heheh, ik heb 't vermoeden dat dat wel vaker voor leipe komedies geldt. de groepsdruk kills. 'vond ik dit ECHT leuk' :)
stoner-komedies maken een comeback volgens mij, David Gordon Green heeft net ook weer een nieuwe uit (ik wil Pineapple Express, ook nog wel eens zien)
Een reactie posten