March or Die

Zou een leuke double bill vormen met Morocco, al waagt Christine Deneuve zich hier niet aan een gewaagd Dietrich-dansje hoor. Ze doet überhaupt niet zoveel, al is een raar (en fraai) moment nog wel als zij d'r hoofd uit een raampje steekt en door het melancholische strijkje en het lijden van de Legionnaire-soldaten die buiten staan krijgt het plots die Spielberg-touch. Dick Richards had het in zich, maar zowel het script als de ongeïnteresseerde cast verhinderen dat het werkelijk een grootse film wordt, ondanks het budget. March or Die begint nochtans sfeervol, de Eeerste Wereldoorlog is voorbij, Franse soldaten worden binnengehaald, maar de Amerikaanse legerpief Gene Hackman is dan al gestresst. (En verdwaasd, Hackman had allerlei kwaaltjes en is er niet helemaal "bij".) Zijn troupe wordt naar de Marokkaanse woestijn gestuurd, waar de Taliban van, jawel, Ian Holm hem 'vriendelijk' verwelkomen. Hackman's mannen moeten Von Sydow helpen om wat schatten te roven, al komt de film daar pas na 75% van de speeltijd aan toe. Daarvoor is het vooral 'double up, double up', The Hill-achtige afbeulingstoestanden in het basiskamp. Terrence Hill is van het voetvolk de meest geschikte, en de enige van de cast die wat te winnen lijkt te hebben en zijn best doet. Goede kop ook. En zoals alle karakters hier, speelt hij een fijn dubieus personage; er schijnen twee eindes van deze film te bestaan, gelukkig zag ik de cynische. Een positief slot zou ook raar zijn, want net daarvoor zit een van de bruutste Arabier-afslacht-scènes uit de filmhistorie.