Three Businessmen

Gelukkig hij kan het nog wel, Walker was niet best, maar dit is weer een beminnelijk gekke Alex Cox-film, niet in geringe mate dankzij hem zelf, in een van de twee hoofdrollen. (De derde zakenman verschijnt pas heel laat, voor een bijbelse grap.) Alex Cox heeft een expressieve kop ergens tussen Postbode Siemen en David Lynch, waarmee hij aanstekelijk zijn dédain voor zijn opgedrongen zakentrip-kompaan kan uitdrukken. Dat is dan weer een Danny De Vito-mannetje (met een vleugje Nicholas Cage) en een archetypische Amerikaan vol aanstekelijk stupide theorietjes en zelfvertrouwen, en af en toe een panic attack. De twee zakenmannen ontmoeten elkaar in een opvallend leeg hotel-restaurant; in het mooiste shot van de film loopt de dikkige Amerikaan naar de keuken waar de camera een cirkel maakt om weer terug bij hem uit te komen, waar zijn tafelgast zich inmiddels bij hem heeft gevoegd. Later blijkt het hotel (creepy Barton Fink-stijl) überhaupt nogal leeg. Zelfs de Djokovic-achtige desk clerk is pleite. De zakenmannen gaan de straat op, op zoek naar wat eten. Maar dat is zo eenvoudig nog niet. Iedere lezer weet dat ik gek ben op die After Hours wandering-films, dus ook deze vind ik (hoewel in feite niet meer dan een nog geen tachtig minuten durend niemendalletje) zeer vermakelijk. Three Businessmen drijft op 1 surrealistische grap, die ik toch verdomd laat doorhad, grappig hoe lang je goedgelovig blijft, zolang de personages dat ook zijn.