Le Million

Nee dan dit! Heerlijk Frans niemendalletje. Joie de vivre, une petite village, tralala. Niks beters dan jaren '30-feel good films. (Footlight Parade!) Ook in Frankrijk, zo blijkt hier, in René Clair's meesterwerk. (Dat Chaplin zou beïnvloeden.) Geweldig aan Le Million is hoe de film steeds meer elementen als het ware 'maar laat zitten'; eerst is er nog dialoog, is er nog plot, maar in de laatste fase is de film gewoon slapstick geworden, woordloze vrolijkheid (en ook een beetje tristesse). Beste moment volgt als de held in een taxi zit, na een eindeloze Van Warmerdams de Jurk-achtige doorgeef-queeste rond zijn kwijtgeraakte loterijbiljet. Dan begint een koortje 'vanuit boven' te zingen: "Jaa daar zit je dan, de meter loopt". Le Million is een soort van musical, met een hele trits achteloze vaudeville-achtige nummers, je krijgt het gevoel dat de hele film gezongen had kunnen worden, en het allerbeste is dat de liedjes gewoon ín het plotje zitten, niet als intermezzi bedoel ik. En als extraatje is er ook nog wat opera, met een Caruso-achtige tenor die het vestje (waar dat lot in zit!) heeft gekocht voor zijn rol als Bohemien. Een oude vrouwtje scheldt eerder op de jonge kunstenaar die schulden heeft en het geld dus goed kan gebruiken: 'belhamel, moordenaar, artiest! Gelukkig is hij niet alleen, zijn schattige vriendinnetje (gespeeld door ene Annabella, aan d'r voornaam had ze genoeg) probeert manmoedig (o.a. in tutu) haar fout goed te maken. (Zij had het vest aan een zwerver weggegeven.) Die Annabella speelde later nog in een film met James Cagney himself, vraag me af of ik die moet zien, of dat die in gedachten beter is dan in het echt.