La Doppia Ora is een neo-noir puzzel met bovennatuurlijke trekjes, kortom, Lynch!. Ook heeft de film wat vam een working class Femme Fatale, met in plaats van modellen doodgewone dames en baardige mannen die hun tijd besteden aan hun wekelijks rondje speeddaten. Daar ontmoeten de twee hoofdpersonages elkaar. Zij, kamermeisje, in haar eerste scène denk je toch aan die maffe Strauss-Kahn, sowieso een noire affaire met wellicht een femme fatale. Hij, boswachter met een voorliefde voor The Conversation-achtige audio-opnames. (Dominik Eulberg!) Maar zo toevallig is die speeddate-ontmoeting natuurlijk niet. De eerste helft van dit dubbele uur (dat overigens maar anderhalf uur duurt) is spannend (het begint al met een bizarre zelfmoord) en intrigerend, met goedgekozen postrock muziek (Veel Godspeed en A Silver Mt Zion's vliegende nonnen komen ook nog langs.) Goed geluidsdesign ook, met knallen waar je je een hoedje van schrikt en Black Swan-achtige horror-elementjes; de dame van het verhaal draait door in een bad. Wacht eens... Een bad. Dat is een hint, en weer een overeenkomst met Femme Fatale. Zodra de script-constructie duidelijk wordt, neemt mijn interesse snel af, en hoewel de tweede helft onnavolgbaar probéért te doen, is de fascinatie weg.
maandag 8 augustus 2011
La Doppia Ora
La Doppia Ora is een neo-noir puzzel met bovennatuurlijke trekjes, kortom, Lynch!. Ook heeft de film wat vam een working class Femme Fatale, met in plaats van modellen doodgewone dames en baardige mannen die hun tijd besteden aan hun wekelijks rondje speeddaten. Daar ontmoeten de twee hoofdpersonages elkaar. Zij, kamermeisje, in haar eerste scène denk je toch aan die maffe Strauss-Kahn, sowieso een noire affaire met wellicht een femme fatale. Hij, boswachter met een voorliefde voor The Conversation-achtige audio-opnames. (Dominik Eulberg!) Maar zo toevallig is die speeddate-ontmoeting natuurlijk niet. De eerste helft van dit dubbele uur (dat overigens maar anderhalf uur duurt) is spannend (het begint al met een bizarre zelfmoord) en intrigerend, met goedgekozen postrock muziek (Veel Godspeed en A Silver Mt Zion's vliegende nonnen komen ook nog langs.) Goed geluidsdesign ook, met knallen waar je je een hoedje van schrikt en Black Swan-achtige horror-elementjes; de dame van het verhaal draait door in een bad. Wacht eens... Een bad. Dat is een hint, en weer een overeenkomst met Femme Fatale. Zodra de script-constructie duidelijk wordt, neemt mijn interesse snel af, en hoewel de tweede helft onnavolgbaar probéért te doen, is de fascinatie weg.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten