Nou daar was ie dan eindelijk. Entertainende zit, op het puntje van je stoel, terwijl je toch weet hoe het afloopt. Vakwerk van Aronofsky dus, en als ik met dat soort termen ga strooien weet je het wel, om nou te zeggen dat de film me echt diep raakte. Neen. Terwijl dat toch makkelijk zou moeten kunnen met een film over waanzin, psychologische gemindfuck. Brr. (Ik bedoel zelfs die wiskunde-film met Russell Crowe lukte het) Wat dat betreft is Black Swan toch vooral buitenkant, psychologisch gezien bedoel ik. Aronofsky vlucht in giallo-achtige horror-dingetjes, maar grijpt bij gebrek aan een slechterik die aan het moorden kan slaan ook niet echt dóor daarin. Ik vond het eerste half uur gewoon weer eens het best en misschien zelfs engst, met "Whore" in lipstick op de muur. De bitchy wereld der ballerina's, die elkaar niets gunnen, en dan die nare regisseur, lekker vet gespeeld door Cassel, doet ie eigenlijk onverwacht goed. Om nog niet te spreken over de moeder, misschien had die nog wel vaker in beeld moeten komen. (Al is het moment dat ze 's ochtends, tot ontzetting van de verdraaid snel niet meer zo frigide Portman, op de stoel naast haar bed ligt te te pitten geniaal.) Natalie Portman's beste acteermomentje zit ook in combi met de moeder, als ze haar belt om door te geven dat ze de rol mag spelen. Haar emotionele blijdschap en dan al toe slaande spanning is prachtig en aandoenlijk. Maar, als gezegd, het psychologische aspect later, ik weet het niet, door de lesbo-dingetjes zat ik te denken aan Summer of Love. Die film vond ik aan alle kanten beter; erotischer, creepier (daar anorexia, hier lang vrij milde automutilatie) en in al zijn subtiliteit toch ook wraakzuchtig gruwelijker. Terzijde: Als het personage van Mila Kunis écht was, zou ze dan met zo'n enorme rug-tattoo bij een gedistingeerde balletgroep worden aangenomen?
maandag 18 juli 2011
Black Swan
Nou daar was ie dan eindelijk. Entertainende zit, op het puntje van je stoel, terwijl je toch weet hoe het afloopt. Vakwerk van Aronofsky dus, en als ik met dat soort termen ga strooien weet je het wel, om nou te zeggen dat de film me echt diep raakte. Neen. Terwijl dat toch makkelijk zou moeten kunnen met een film over waanzin, psychologische gemindfuck. Brr. (Ik bedoel zelfs die wiskunde-film met Russell Crowe lukte het) Wat dat betreft is Black Swan toch vooral buitenkant, psychologisch gezien bedoel ik. Aronofsky vlucht in giallo-achtige horror-dingetjes, maar grijpt bij gebrek aan een slechterik die aan het moorden kan slaan ook niet echt dóor daarin. Ik vond het eerste half uur gewoon weer eens het best en misschien zelfs engst, met "Whore" in lipstick op de muur. De bitchy wereld der ballerina's, die elkaar niets gunnen, en dan die nare regisseur, lekker vet gespeeld door Cassel, doet ie eigenlijk onverwacht goed. Om nog niet te spreken over de moeder, misschien had die nog wel vaker in beeld moeten komen. (Al is het moment dat ze 's ochtends, tot ontzetting van de verdraaid snel niet meer zo frigide Portman, op de stoel naast haar bed ligt te te pitten geniaal.) Natalie Portman's beste acteermomentje zit ook in combi met de moeder, als ze haar belt om door te geven dat ze de rol mag spelen. Haar emotionele blijdschap en dan al toe slaande spanning is prachtig en aandoenlijk. Maar, als gezegd, het psychologische aspect later, ik weet het niet, door de lesbo-dingetjes zat ik te denken aan Summer of Love. Die film vond ik aan alle kanten beter; erotischer, creepier (daar anorexia, hier lang vrij milde automutilatie) en in al zijn subtiliteit toch ook wraakzuchtig gruwelijker. Terzijde: Als het personage van Mila Kunis écht was, zou ze dan met zo'n enorme rug-tattoo bij een gedistingeerde balletgroep worden aangenomen?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten