Circuito Chiuso

Vette spoiler-waarschuwing! Kwam in de filmforum-draad van de Subjectivisten ter sprake als een roemrucht Italiaans tv-meesterwerkje, dat vermoedelijk nooit op dvd is verschenen. Gelukkig kun je alles op internet vinden. Ook al staan er in dit geval dus wel twee logo's van RAI in beeld, krijg je wat reclame tussendoor en heb je ondertitels die maar wat raden of letterlijk met "??" volstaan... Geeft allemaal niks, want Circuito Chiuso is ook zo al een heerlijke film, vol duistere liefde voor de cinema. Men situeert deze prent ergens tussen Videodrome, The Purple Rose Of Cairo en Mevrouw Knoops dat met haar nichtje ín een film belandde, in een verhaal van Annie MG Schmidt. In eerste instantie lijkt Circuito nog op Goodbye Dragon Inn, de melancholische Aziatische ode aan het bezoeken van de bios. Maar Circuito is een echte giallo (dus) al snel valt er een dode. Enter de politie, in de vorm van een Paul Simon-achtig mannetje, die de boel eens uitgebreid gaat reconstrueren. De kijker heeft al heel snel door wat er is gebeurd (en wat opnieuw gaat gebeuren!) en gaat zich ongelofelijk verkneukelen. Geen horror-achtige spanning, maar handenwrijvend plezier om dit staaltje magisch-realisme. Wat helpt zijn talloze leuk neergezette personages in de marge, misschien moet je eigenlijk gewoon van een ensemble-cast spreken. Zo is er een asperger-cinefiel die in woede ontsteekt als iemand vóór hem gaat zitten, en later nog een paar keer lekker vet door het lint gaat. Er is een oud dametje dat net als de kijker alles reuze enerverend vind. En een norse politiebaas, die als de boel echt is misgegaan een bars kijkje komt nemen. (En meer dan dat.) Maar het mooist van alles is de Jason Schwartzman-achtige socioloog, die met hele dikke bril ('ik zie niet verder dan tien meter') theorieën beïnvloed door science-fiction schrijver Ray Bradbury spuit. Hij mag na het fantastische (ook cinematografisch geweldige) einde de boel verklaren, al was het maar om nog geen afscheid van de film te hoeven nemen.