How I Ended This Summer

Heel erg genoten van de eerste helft van deze film. Geweldige setting natuurlijk, een weerstation op een nagenoeg onbereikbaar Russisch eiland. Twee mannen zijn aldaar gestationeerd en noteren allerlei voor de kijker onbegrijpelijke gegevens. De ene is jong en whizzkid en vertrouwt op computers, de ander is ouder, komt uit een familie van weerstation-'bewoners', en is meer van old school de neus in de wind steken. Dit is ook lol versus serieus, want de jongere zweeft als in de draaimolen aan bepaalde apparatuur, gooit met steentjes en springt op verroeste tonnen. (Een van de mooiste momenten.) Dat botst tussen de twee, en vanaf het begin proef je de spanning. WF Hermansiaans misschien wel, had die niet een boek over twee wetenschappers die doordraaien in het hoge Noorden? Dat gebeurt hier ook, maar de intens langzame opbouw was helaas veel mooier dan de afwikkeling, die trouwens eveneens een heel (te lang) uur duurt. Lange tijd dacht ik dat de jongere van de twee zich slechts inbeeldde dat de andere man een gevaarlijke gek was, die hem dood wil hebben. Vond het haast jammer dat de twee elkaar werkelijk te lijf gaan. En als dat gebeurt, draven ze helaas meteen door, inclusief vergiftigingen KGB-stijl. (Of was dat ook maar poch en geen realiteit?) Nou ja, de kritiekpunten daargelaten is dit toch een fijne film, met op de soundtrack bijvoorbeeld een mooie combi van rock op de walkman en -wat anders!- Biosphere-achtige ambient.