Salaam Bombay

India is en zal onontgonnen terrein op filmgebied voor mij blijven. Heb nooit een echte uitzinnige Bollywood-kraker gezien, en ook Salaam Bombay is dat niet. Je kunt Salaam Bombay met gemak de Slumdog Millionaire van de eighties noemen. Het hoofdpersonage is zelfs een chai wallah! Salaam Bombay is echter wel een heel stuk echter en schrijnender. Drugsproblematiek, ghetto-armoede en kinderprostitutie vormen hier de hoofdmoot van het verhaal, in plaats van de background story. Een jongetje rent weg van het plattelandscircus waar hij werkt, of het circus laat hem in de steek, waarna hij naar het nare Bombay trekt. De mierenhoop der mierenhopen, vreemd hoe die grootstedelijke armoede eigenlijk nog honderd keer erger is dan de armoede van een Afrikaans lemen hutje. De stad brengt dan ook veel meer creeps en gevaren met zich mee. Het jongetje sluit vriendschap met een junkie (je verwacht elk moment dat die zich aan hem gaat vergrijpen) maar dát blijft hem in elk geval nog bespaard. Verder gaat er echter weinig goed. Het is sappelen voor een paar roepies, hapsnap vertelt, opmerkelijk van de hak op de tak zelfs, de film vermijdt grote gebaren op aangename wijze. (Terwijl ik tegelijkertijd wil zeggen dat de film eigenlijk best een Dickensiaans epos had kunnen wezen.) Dit blijft allemaal redelijk subtiel, om uit te komen op een sentimentloze (dus betere) versie van Central do Brasil.