Hannah Takes the Stairs

Staat bekend als een van de mindere mumblecores, dus mijn enige excuus om te kijken is Greta Gerwig. Pays off after een minuut of zo, als ze handdoekpluis van haar tepels begint te plukken. Weten we meteen weer dat we in een Joe Swanberg film zitten, ook regisseur van het nog veel explicietere Kissing On The Mouth. Greta speelt een meisje dat hopt van vrindje naar vrindje. De eerste ziet eruit als TMF vj Sascha Visser, lijkt eigenlijk goed bij Gerwig te passen, maar dumpt haar toch. Dan komt mumblecore-regular Andrew Bujalski, een vriendelijke inbetween relations dikzak, die niet door heeft, of wil hebben, dat ie wordt gebruikt. Hij doet héél erg verliefd en bezitterig, terwijl Greta ondertussen klaagt dat hij niet genoeg tijd voor haar heeft. Foutje van de film, of teken van personages in verwarring? Het is met de entree van Bujalski en zijn kantoorkompaan (Kent Osborne) dat de film wel wat leuker wordt. De collega van Bujalski pusht hem heel lief om wat met haar te ondernemen, maar gaat uiteindelijk zelf met haar er vandoor. De laatste scène tussen Greta en die nieuwste jongen is erg lief. Hij bekent aan de anti-depressiva te zijn, Greta weet het allemaal ook niet meer, maar gelukkig zijn ze soulmates, want ze spelen allebei trompet. Naakt. In bad. Het is jammer dat Swanberg niet wat driftiger heeft gesneden in de improvisaties. Het acteren is niet best, en dus had hij wel wat meer open kunnen laten. Bujalski kán niet acteren dat ie huilt, laat dat dan ook niet zien. En zo zijn er wel wat meer van die duidelijke cue points, die wat al te overduidelijk gemaakt moeten worden. (Daar had Swanberg omheen moeten editen.)