Sauve qui Peut (La Vie)

Eind jaren '70 was Godard inmiddels wel zo'n beetje in zijn huidige fase belandt. Corvee voor de filmjournalisten, die zuchtend en steunend kaas van man's werk proberen te maken. Het moet wel geniaal zijn toch? Dat is hard werken... En dan geldt Sauve Qui Peut nog als betrekkelijk toegankelijk. Niet dat er een echte verhaallijn is, meer episoden rond vrouwonvriendelijkheid. Wat soms pijnlijk uitpakt en soms Jiskefetiaans tragikomisch. In die laatste categorie valt zeker de viezige voetbalmakelaar die wat spelers van Ajax probeert te kopen. Terwijl ie ondertussen, gedurende de telefonische onderhandelingen, het hoertje Huppert keurt. 'Ga voor het raam staan.' 'Kleed je uit.' 'Jee, die slet laat zich naakt aan de hele wereld zien.' Een stapje pijnlijker is weer een andere hoge pief die, met een lagere medewerker en wederom dames van lichte zeden, een stukje electrotechniek/perpetuum mobile knutselt. 'Als hij stoot, doe jij lipstick op, zuig jij aan mon truc', etc. Aan de andere kant van het verhaal loopt de Giel Beelen-achtige Jacques Dutronc rond, als een mislukte regisseur die Godard heet. (Jaja.) Hij babbelt met andere vaders over ontluikende dochters ('jammer dat papa's nooit fysiek mogen worden') en maakt ruzie met zijn ex. Allemaal behoorlijk fout dus, maar (hier komt het filmnerdstukje) toch wel weer aardig in beeld gebracht, met vervreemdende slowmotion, rare synthesizermuziek en meer wiebelige trucs. Als we films beoordelen op 'verveelde je je niet', scoort deze zeker een dikke voldoende. En ik vraag me af of dat voor een recente Godard als Film Socialisme geldt.