Falsche Bewegung

Laatste en minste deel van Wenders' road movie trilogy, maar die mindere kwalificatie zegt dus echt naadje! Alice In Den Städten en Im Lauf Der Zeit zijn ten slotte twee van mijn favoriete films aller tijden. Falsche Wendung begint zonder meer op niveau; daar is Rüdiger Vogler alweer, die zijn hand door een ruit boort. Hij woont al veel te lang bij zmoedertje, wil schrijver worden, en wordt daarom door malief op de trein gezet. Zoek het maar uit jongen, ik zal aan je denken. De depressieve, in feite totaal apathische "schrijver" oefent kennelijk toch een zwaan kleef aan-effect uit, want gedurende de film sluit een groep medereizigers zich bij hem aan in deze zingevingszoektocht. Het eerste duo dat zich bij hem voegt is het meest aandoenlijk; een piepjonge, immer zwijgende vrij talentloze acrobate met een vaag bekend gezicht (het bleek later het debuut van Natassja Kinski te zijn) en haar - vooral met hoed - op Aart Staartjes-lijkende begeleider. (Geen idee of de twee familiebanden hebben...) De oude man is een Duitser met een geheim, dus eigenlijk een Duitser zonder geheim, want goh wat zou dat kunnen wezen. Hij belooft keer op keer aan Rüdi om zijn levensverhaal verklappen, maar het komt er heel lang maar niet van. (Misschien was het leuker geweest als ie het nooit had gezegd, alhoewel, het roept dan wel eindelijk een reactie bij zijn kompaan op) Tijdens de treinreis spot Rüdi een mooie dame vanuit een passerende trein (misschien wel hét melancholische moment van de film) en ook zij weet zich bij de reisgenoten te voegen. Later volgt nog een dikke dichter met smeuïg Oostenrijks accent, recht weggelopen uit de krullenbol-losers wereld van Apatow. Inmiddels zitten de reisgenoten in de villa van een industrieel te filosoferen, en hier bekruipt deze kijker langzaam de reden waarom dit een film van ietsje minder niveau dan eerdergenoemden is. Het is allemaal te tonelig, wijsheden uitgesproken als doorwrochte filosofie-essays. Meer in de stijl van Der Himmel über Berlin, zeg maar. Niettemin zijn er hier weer tal van fraaie momenten, zoals wanneer de wannabe-dichter en de wannabe-schrijver tijdens een wandeling elkaar vol aanstekelijk plezier (en met een vleugje zelfspot) nieuw werk voordragen.