Giulietta degli Spiriti

Fellini in Wonderland. Hij maakte eens een film in kleur en ging *beng* meteen maar in de overdrive. Psychedelisch als een veld vol fluorescerende lolly's. Fantasierijk als de fabriek van Wonka, het Wonderland van Alice overgoten met een creepy Gilliam-laagje. Die actrice uit La Strada met het melancholische kindse hoofdje is hier beter dan ooit op haar plek. Ze is inmiddels van middelbare leeftijd, wat op de een of andere manier gepast raar is. (Alsof ze eeuwig jong zou moeten zijn!?) Ze lijkt nu wat op Verdonk. Kennelijk denk ik bij alle vrouwen van middelbare leeftijd aan Rita... En dan heb ik die zang-docu nog niet gezien. In Giulietta had ook wel gezongen kunnen worden, nu is het een gekke musical zonder liedjes, waarin een vrouw haar man van overspel verdenkt en vlucht in een gedachtewereld vol geesten en avonturen. Hoeveel daarvan ze er nu werkelijk beleefd; geen idee. Maar op bezoek bij de blonde bimbo buurvrouw, die een villa vol verrassingen heeft, en een boomhut in het bos waar je met een kabelbaantje naar toe moet. Magisch. (En, na twee uur, toch ook wel een beetje vermoeiend.)