Calimucho

Deze is ook weer heel meta, en zeker voor Nederlandse begrippen erg goed. Zitten een paar momenten in die me voor Nederlandse cinema-begrippen zeldzaam diep raken. Eerst maar even het negatieve. Calimucho is een semi-fictieve documentaire, waar je wel heel duidelijk merkt welke passages in scène zijn gezet en welke gewoon toevallig opgepikte couleur locale zijn. Al is het maar omdat de gestagede scènes -circusbaas met perfecte Russische clownskop wordt kwaad in de regen- ineens veel mooiere cinematografie hebben. Overigens zijn de looks van de film wat te kil. In een film over circus mis ik een beetje de nostalgische warmte daarvan, die je vast óók wel kan vinden bij een belabberd camping-circusje. Kritiek daargelaten zijn de mensen wel fantastisch. En dan ook echt allemaal. De bijrollen van Tunesische opbouwwerkers en Duitse circusartiesten, en in de hoofdrollen de leidinggevende circusfamilie met Willy en Dicky. Willy is een soort Volkert meets Floyd Landis. Je vraagt je af wat ie bij het circus doet, zoveel lol lijkt ie er niet in te hebben, al is ie wel fanatiek. Dicky is zijn vriendin, een echte stoere circusmeid, die nu voor zijn zoontje zorgt. (Ik kreeg het idee dat het zoontje een kind was van haar overleden zus, maar ik kan het hebben gefantaseerd.) De relatie tussen Dicky en Willy is niet best en de schoonfamilie komt ook al stoken. Het kind kan toch niet in zo'n omgeving opgroeien. Schoonma bekijkt het circus en zegt: 'ik schaam me rot.' Allemaal erg pijnlijk en kalm geregistreerd. Maar het mooist van alles is een echt meta-grapje, want de regisseur heeft de Duitse muzikanten van het circus (van die schlagers met keyboards) het scenario gegeven en tijdens de film bedenken de jongens (meestal ruziënd) thema-songs. 'Timo denkt noch nicht an Morgen.' Fantastisch! In een van de laatste scènes discussiëren de mannen over de slotsong en zelfs zonder dat ze iets speelden schoot ik al vol. Later spelen ze het alsnog, maar Dicky trekt de stekker eruit. Bijzondere film.