The Boondock Saints

Lekker fout genieten met Pulp Fiction, de sharia-editie. Het is jammer dat de twee hoofdrolspelers het tong in de wang-gehalte van het script niet hebben opgepikt, anders was het echt lachen geweest. De acteurs die de Saints spelen, gasten die op eigen houtje een oog om oog tand om tand-beleid tegen lokale criminelen voeren, doen dat met de blikken van Ethan Hawke/Di Caprio in een serieuze crime-film. In werkelijkheid bevat The Boondock Saints nauwelijks verhaal of diepgang, en is het gewoon een aaneenschakeling van 'mooi' gechoreografeerde, bloederige slowmotion moordpartijen. En ja, dat wordt leuk, dankzij één man: Willem Defoe. Over een film in je eentje redden gesproken. Al vanaf zijn eerste scène, als hij met opera-walkman op een lijk bestudeert, is ie uitzinnig op dreef. Hij speelt dan ook een homoseksueel character (vandaar die opera ook weer zeker) dus dat is een pass voor foute handbewegingen, bitchy opmerkingen, valserige nichtenpraat én een optreden in drag als ware hij Polanski in Le Locataire. Wel weer typisch voor de nep-machoheid van een film als deze is dat als Defoe in bed met een andere man ligt (op zich gewaagd) hij die toevoegt 'dat hij toch geen fag is.' In het eerste uur van de film loopt Defoe als het ware achter de moordpartijen aan, op zoek naar clues, maar in hét moment van de film verklaart hij een moordpartij terwijl die als het ware aan de gang is. Hij dirigeert de zogenaamd goede schurken als een orkest. Tatatataaaa. Toch, dit is een beetje een herhaling van waar ik mee begon, maar Boondock Saints had met nog wat meer Defoe's echt beter geworden. Zo is de domme handlanger van de twee broertjes zogenaamd een 'funny man', maar die acteur mist ten enen male Defoe's kwaliteiten, ad libs en improvisatievermogen. (In een speech komt de funny man niet verder dan een ongrappige scheldpartij.) Ron Jeremy heeft trouwens ook nog een cameo, die natuurlijk eindigt in een sexcabine... (Met bezwete snor: 'come to daddy.')