Scenes From a Marriage

Eigenlijk scènes uit een mislukt huwelijk, wat mij betreft. En dat dan bijna 3 uur lang. Jaa, dit is weer een echte Bergman-martelgang, die honderd minuten intens goed is, dan heel lang walgelijk vervelend, om toch nog acceptabel te eindigen. Ik bedoel na tweeënhalf uur denk je eindelijk; ok deze mensen zijn toch soulmates, ze horen bij elkaar ondanks alle problemen. Even daarvoor is de echtgenoot zijn vrouw aan het aftuigen en het voelt bijna aan alsof Bergman een lijstje van huwelijkse uitspattingen afvinkt. Heel afgezaagd eigenlijk. Maar de eerste honderd minuten, als het huwelijk eerst nog wat lijkt en de barstjes langzaam verschijnen, zijn wél fascinerend, en een beetje Another Year-achtig eigenlijk. Al werden de mensen in de seventies wel vroeg oud dan, want Liv Ullman en haar man (een Martin Koolhoven look-a-like) zijn eind dertigers, maar ze gedragen zich als uitgebluste vijftigers/zestigers. Héél opmerkelijk vind ik dat hun kinderen volledig buiten beeld worden gelaten. Terwijl die zich in werkelijkheid ook met al de crisis zouden bemoeien... Maar als de man uiteindelijk zijn vertrek aangekondigd (een afschuwelijk mooie scène, de horror die de nietsvermoedende Liv uitstraalt is perfect) denkt hij geen moment meer aan zijn dochters. En dan ook echt geen moment. Wat een onwaarschijnlijke klootzak eigenlijk. Zie, ik identificeer me eigenlijk weer met de verkeerde, ik vermoed dat deze film heel hard binnenkomt als je ooit door een scheiding bent gegaan. Maar ja, dat is objektivismus.