Billy Liar

Oef, deze hakt erin. Misschien wel mijn favoriete kitchen sink drama, samen met A Taste of Honey. In elk geval het treurigste einde, het laatste kwartier is spannend en zó erg. De film begint nog zo vrolijk, Billy is (of lijkt!) een nietsnut die in zijn eigen fantasiewereldje leeft, terwijl hij zijn dagelijkse gangetje gaat. Hij fantaseert zich een verlichte dictator, met parades! Ook in het gewone leven kan hij het fantaseren niet laten. (Zo zegt hij een vader zonder been te hebben, en een zus in een ijzeren long.) Op kantoor is die goofy humor heel geschikt, het is nota bene een begrafenisonderneming, maar in combinatie met vriendinnetjes werkt het liegen toch niet zo, zeker als je er twee tegelijk probeert te hebben. (Een meisje houdt vooral van sinaasappeltjes en níet van zoenen.) Maar dan verschijnt een derde meisje, een geweldige tomboy met een fraaie glimlach, ik zou wel met d'r willen trouwen. Billy wil dat ook wel, maar iets houdt hem tegen. Terwijl zij dé kans is om zijn leven te veranderen, want hij wil eigenlijk scenarioschrijver worden. Zij steekt haar hand uit. En het lukt hem niet die te grijpen. In het laatste half uur storten alle leugentjes als kaartenhuisjes in, gaat alles mis, en móet de jongen gewoon het provinciestadje verlaten. In misschien wel de mooiste scène ziet hij naast zijn moeder in het ziekenhuis (wegens oma) te wachten tot ie écht weg moet voor 'the last train'. In heel zijn houding smeekt hij zijn moeder om een aanmoediging. 'Ga maar jongen.' Maar nee hoor. Spoiler! Tóch meldt hij zich op het station maar uiteindelijk staat hij met twee pakken melk in zijn handen (als symbool voor zijn moeder, voor zijn niet opgroeien?) en dan gooit ie de pakken weg. Lege handen. Terug in de fantasiewereld. Eigenlijk een beetje als Ben X in die Belgische film, ik dacht zelfs lang dat het derde meisje gewoon alleen in Billy's fantasiewereld bestond (heb je hem weer...) Mooie film!