Kafka

Op zich een simpel maar leuk idee - plaats het leven van Kafka in een Kafkaësk verhaal - maar het resultaat is nogal rommelig. (Daar moeten trouwens veel meer voorbeelden van zijn he, film over schrijver gecombineerd met zijn geschrevene, maar prompt schiet me niets anders dan Finding Neverland te binnen.) Maar goed, Soderbergh doet Kafka, natuurlijk in depressief zwart-wit, Praag is fotogeniek, maar het kantoor waar Kafka (Jeremy Irons) werkt is een enge en nare plek. Gedoe met duffige, vervelende dan wel irritant komische bureaucraten die 'm op de huid zitten. En dan een femme fatale. (Niks voor Kafka toch?) Nou ja, het past wel bij de noir-beelden. Het Björk-meisje loodst Kafka in een ingewikkeld politiek complot, waarin trouwens ook Jeroen Krabbé een handje toesteekt, als alwetende schilder. (Een beetje de Max Brod-rol.) Afgedaald in een graftombe verandert de film definitief van een soort The Trial in een surrealistische trip én de beelden hebben plots kleur, wat ik altijd heel stoer vind. (Ik bedoel dus, een film in zowel zwart-wit als kleur) Maar dan begint er iets te dagen, die martel scène, die hele look dat is gewoon één op één gejat van Terry Gilliam's Brazil. Een beetje schaamteloos zelfs. En tien keer minder boeiend.