Copacabana

Mooi voorbeeldje van een in het hart hele lieve, goede film, die door een gebrek aan substantiële bijrollen uiteindelijk toch in 'heel aardig maar had beter gekund' blijft hangen. Jammer, want Isabelle Huppert is - het is bijna een cliché - weer bijzonder goed op dreef. Zij speelt een flierefluitende vrouw van vijftig, die haar hele leven gevlinderd heeft. Sterker nog, ik kreeg even het idee dat ze misschien zelfs prostituee was geweest. In elk geval heeft ze altijd impulsief geleefd, verhuizend van land naar land en van baantje naar vriendje. Ondertussen heeft ze wel een dochter (óok een mooie rol van Lolita Chammah) die zich inmiddels een beetje (maar niet helemaal!) van haar heeft afgekeerd. Een mooie spanning tussen de twee, met een paar hele goede scenes, o.a. als gekke ma tijdens een etentje ineens twee zwervers-krakers van straat heeft geplukt. (Nutteloze rebelsheid zegt dochter, je stopt mensen te snel in hokjes zegt ma) Inmiddels zit Huppert in Oostende, waar ze voor een baantje als een soort makelaars-propper is geronseld. (Klein foutje is dat de reis van Frankrijk naar Oostende niet even in een minuutje of twee is uitgesponnen, gaat heel even te snel) In Oostende beginnen de clichés toe te nemen, met een bitcy bazin, sullige collega's én die redneck van Moscow, Belgium die zijn rol in 't klein nog even overbodig over mag doen. Uiteindelijk doet Huppert weer gewoon zoals altijd haar eigen zin, en voor een keer pakt dat goed uit. Copacabana-stijl. De grauwe film is gelardeerd met leuke Braziliaanse deunen, een slim en leuk werkend contrast. (Afgemaakt in een grappig einde.) Degelijke Franse kwaliteit dus, dat zeker.