Dark Passage

En kort na Enter The Void alweer een soort Lady In The Lake-film. Deze werd door Delmer Daves nota bene in dezelfde periode als laatstgenoemde geschoten. Cruciaal verschil, hier houdt men nog voor we halverwege zijn met het computergameperspectief op. Dat is ergens jammer, want die eerste kleine veertig minuten zijn weer wel gewoon hilarisch knullig, maar als plot device is het ook absurd-logisch. Humphrey Bogart speelt namelijk een man wiens gezicht razendsnel én littekenloos voor een schamele tweehonderd dollar verbouwd wordt. Op eigen verzoek, want hij wil als ontsnapte gevangene aan de politie ontkomen. Hóe hij überhaupt uit de gevangenis is geraakt wordt niet precies getoond, en of hij werkelijk onschuldig is zoals hij zegt te zijn, wordt gelukkig ook nooit definitief bewezen, hoe hard hij zijn onschuld ook uitschreeuwt. Volgens mij kun je wel een case bouwen dat hij het al die misdaden wél heeft geplaagd. Mogelijke andere verdachten leggen allemaal heel toevallig het loodje. Zoals alles aan die backstory (en de personages onderling, dat is nog erger) van absurde ongeloofwaardigheden aan elkaar hangt, iets wat de film overigens ook wéét en de personages laat benadrukken. Het leukst aan Dark Passage zijn gewoon weer de stadse ontmoetingen met zelfkant-characters, met name een bijna absurd lieve taxi-chauffeur, een eenzame trompettist en een sneue café-uitbater zijn weer memorabel. De transitie van via Bogart's ogen kijken, naar Bogart himself zien verloopt overigens met een fraaie tussenstap. Dan loopt Bogart rond als Kaurismäki's 'Man without a past', met zijn hoofd volledig in het verband. Vreemd genoeg maakt hij zich op dat moment helemaal niet druk om door de politie te worden opgepakt, alsof je er dan niet verdacht uitziet. (Zeker als je bedenkt dat de politie hem later ondervraagt als hij een foutje over de sportuitslagen maakt) Voor de liefhebbers moet nog worden opgemerkt dat ook Lauren Bacall van de partij is. En als altijd hebben zij en Bogart weer een mooi huiselijk romantisch momentje, ditmaal onder het genot van een jazzplaatje op de ouderwets massieve platenspeler.