J'ai Tué Ma Mère

Het probleem met die Dolan is natuurlijk dat hij niet alleen een irritant vroegwijze hipster en stijl-icoon in de lokale popzaal is, maar dat ie ook nog eens talent heeft. Je kan het gewoon niet ontkennen. Het scenario van deze film zit bijvoorbeeld prima in elkaar, althans de hoofdlijn, de relatie tussen zoon en moeder, die de kijker eerst nog doet lachen, maar langzaam wordt deze doordrongen van de beklemmening ervan. Heel knap gedaan. In de zij-lijntjes gaat dan weer wel wat mis, het door Dolan zelf gespeelde hoofdpersonage (met Marc Marie-cartoonesk stemmetje) vind steun bij een Mariah Carey-achtige sexy juffrouw van zijn middelbare, die zelf ook wat trauma's heeft, en die hem steeds wil knuffelen en aanraken. En dat terwijl hij toch overduidelijk homo is... (Alleen zijn moeder merkt het niet of wil het niet opmerken.) De bezoekjes aan de juffrouw maken de film nodeloos gecompliceerd, zo rent de vrouw ineens in een metaforische droomscène in een bruidsjurk rond. (Er had sowieso tien minuten af gekund.) Maar als gezegd, het gaat om het ein-de-loze bekvechten met zijn degelijke moeder, overigens níet gespeeld door zijn echte moeder, wat ik even dacht, om het het helemaal meta te maken. Deze moeder-zoon relatie is keihard, liefdeloos en tegelijkertijd vol pijn omdat de twee elkaar wél willen (maar niet kunnen) begrijpen. Fascinerend.