I dream the truth. Een van de tegeltjes die Idi hier bezigt. Hij liet zich filmen door Barbet Schroeder (en wat andere journalisten) terwijl hij een rondleiding door zijn land (Oeganda) geeft en zijn plannen ontvouwt. Alhoewel plannen? Idi is niet alleen een excentrieke dictator, hij lijkt ook simpelweg dom. Niet zo vreemd als armeluisjongen zonder opleiding, iets wat hij zelf keer op keer benadrukt. Maar daardoor is hij wel de enige die in de jaren zeventig nog door anti-Israëlische KGB/nazi-propaganda wordt gefopt. Zijn land helpt hij intussen naar de knoppen in Mugabe-stijl. L'Histoire se répète. Idi kiepert alle Aziaten eruit die de economie runden, en hop daar gaat de inflatie. Zonde, want Oeganda is een prachtig kleurrijk land. Kleurrijk, zo kun je Idi ook wel noemen, en gaandeweg de docu krijg je toch een mespuntje sympathie voor de man; hij is zonder meer een inspirerend motivational spreker, onnavolgbaar orakelend als Ratelband. Ik begrijp best dat Idi eventjes goed was voor het Afrikaanse zelfbewustzijn. Maar het mooiste en meest veelzeggende beeld zit aan het eind. Idi spreekt een groepje dokters toe, veel al dan niet bewuste grapjes over zijn eigen alcoholgebruik, waarna een jonge dokter het woord neemt. Idi zwijgt, de camera zoomt op hem in, en terwijl de andere man zinnig praat begint Idi te zuchten en te steunen. Zijn hele dromenweb van 'ik ben de machtigste leider op aarde' bestaat alleen als hij het woord heeft. Alleen dan gelooft ie er zelf in, een seconde stilte en alles stort in. Fascinerend.Overigens heb ik deze film opgepikt uit 1 van de leukere Criterion-lijstjes, van poster-ontwerper Frank Kozik. Het begint al met een plaatje van een konijntje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten