Comme Une Image

Weer een bijzondere film van Agnès Jaoui, al miste ik wel een beetje de lichte touch en scherts van Le Goût des Autres. Comme Une Image is een tragikomedie waar de komedie bijna helemaal is afgevijld. Zo peinsde ik of de overkoepelende grap niet was dat alle personages hier gaandeweg al maar onaardiger en vervelender worden. Bewust dan hè. Maar misschien waren ze het al vanaf het begin, iets wat zeker geldt voor de spil van het verhaal; een schrijver/uitgever (JP Bacri) die vooral aan zichzelf denkt. In elk geval níet aan zijn dikkige dochter, een ouder zusje van het meisje uit Please Give, het puberende kind dat met bandages rondloopt om een puistje te verbergen. Naast Please Give heeft dit, door het worstelende schrijversmilieu, sowieso veel weg van Woody Allen. Een schrijnende Woody, uit zijn goede tijd, zeg Hannah and Her Sisters. Bewijs voor de kracht van Comme Une Image is dat er naast de fascinerende hoofdrollen ook op de achtergrond pareltjes van halve scènes zijn te vinden. Voorbeeld: de beeldschone vrouw van Bacri die een obsessie heeft voor diëten en die zich ook ongelooflijk druk maakt om het eetschema van hun jongste dochtertje. Een vriendje van het plompe meisje wordt stiekem een beetje verliefd op die stiefma, en maakt in een van de mooiste scènes excuses voor wat haantjesgedrag. Zij is dat helemaal vergeten. (Of ze doet alsof.) Zegt de jongen sip. 'Je me souviens'. Precies goed. Net als de soundtrack, klassieke muziek Monteverdi en latere barok speelt een fijne rol, maar ook House of Pain en 2Pac's fantastische My Block (in een postume remix) komen langs. Dat zoiets nou de ontdekking van zo'n elitaire film kan wezen!