Angels with Dirty Faces

Wat minder dan The Roaring Twenties, een ander Cagney/Bogart-vehikel dat ik betrekkelijk recent (nou ja) zag. En dat is eenvoudig te verklaren, want Bogart staat hier een jaartje eerder nóg wat lager in de hiërarchie. Is ie in The Roaring Twenties de main aangever van Cagney, hier wordt die rol vertolkt door de wat saaie Pat O'Brien (als priester) en is Bogart meer een gangster op de achtergrond. Zijn gebruikelijke einde (Bogart delft tegenover Cagney altijd het onderspit in thirties-films) wordt zelfs in een paar seconden afgedaan. Cagney zelf schittert wél weer, samen met de Dead End Kids, die hier op hun flauwst zijn, bijna als een soort Muppet-show. (Inclusief cartooneske stemmetjes.) De schoffies kijken op tegen Cagney die na een gevangenisstraf zijn oude buurt weer opzoekt. Hij komt bij Bogart halen waar ie recht op heeft, en brengt ondertussen de Dead End Kids op het slechte pad. Wie doet er wat aan!? In elk geval niet zijn dinnetje, die haar scrupules opvallend snel opzij zet. Dan moet tegenwicht dus komen van priester O'Brien, en zodra die man op stoom komt wordt de film vervelend en moralistisch. (Na het vrolijke 'what do you hear/what do you say, well what do you know'-begin) De laatste shoot-out wordt afgeraffeld, maar met reden, want het werkelijke einde is gewaagd. Zou dit de eerste film zijn met een prominente rol voor de doodstraf? Cagney, als een soort Bjork, wandelend naar het schavot, de stappen worden nog net niet geteld, en Pat O'Brien die hem zijn zonden probeert in te laten zien. Dead Man Walking en In Cold Blood zijn niet ver weg. Wordt de film toch nog de moeite waard.