Grey Gardens

De favoriete film van Cocorosie? Zo stel ik me die twee meisjes wel voor, over veertig jaar. Kibbelend, volslagen van de wereld excentriek, en steenrijk. De broertjes Maysles filmden voor deze documentaire een moeder (van bijna tachtig) en haar dochter (van in de vijftig) die een villa bewonen. Ze zijn voormalige socialites, geld is niet echt het probleem. Maar ja, het huis verslonst zo. Er lopen dan ook katten, wasberen en 'the Marble Faun' rond. (Een wat mysterieuze jongen, die apparatuur binnenbrengt en misschien op een erfenisje wacht.) Aan dat soort dingen denken moeder en dochter helemaal niet, moeder heeft een dagtaak aan het becommentariëren van dochter, en dochter aan mooi zijn. Vooral de dochter (Little Edie) máákt de film. Ze geeft het zelf toe; eeuwig kind gebleven. Geflopt in de samenleving, en nu onder hoede van moeder, dromend van New York, waar ze ooit een ster dácht te worden. Ze was ooit ook heel mooi, zien we op oude foto's, heck, zien we nu nog. Laaaaange benen in bizarre uitdossingen. (Permanent met hoofddoekje, want kaal, door de zenuwen om haar oude moedertje. Denkt ze zelf...) Respect voor de regisseurs die niet gillend gek werden, want echt de gespreksstof is heel, heel beperkt. Maar misschien bleven die op hun qui vive omdat Little Edie natuurlijk meteen verliefd wordt op een van hen. Bijna van een vermoeiende tragiek, maar dat geldt alleen voor de buitenstaander. Moeder en dochter zelf zijn eigenlijk wel tevreden. (Of is dát nu juist wat het zo tragisch maakt?)