Ostrov

Mijn kennissenkring kun je bezwaarlijk groot noemen, maar toch ken ik via via iemand die (in Nederland) de Russische orthodoxe religie aanhangt, inclusief die iconen dus. Heeft me zelfs wel eens wat cd's met monnikengezang geschonken en boekjes vol filosofische beschouwingen en bezweringsformules. Jezus Christus zoon van god ontfermt u over mij, of zoiets. Beide elementen zijn ook hier aanwezig, in een Des Hommes et Des Dieux-achtige film, minus het geweld dan. De monniken hier zingen minder goed, maar zijn heel wat sympathieker en fascinerender. (Oftewel: dit is een veel betere film.) Hoofdpersonage lijdt nog altijd onder een akkefietje uit de nazi-tijd, zacht uitgedrukt, maar is inmiddels wel een soort wonder-monnik, al heeft hij bepaalde trucs om de plaatselijke bevolking te laten geloven dat er een wijze monnik in zijn ketelhuisje woont. Hij zorgt dus voor de verwarming van het kloostercomplex, wat ik sowieso al iets Hephaistos-mythisch vindt hebben, en het doet me ook denken aan de wondere wereld van Spirited Away. De andere monniken (een soort black metal band-leden) vinden het hoofdpersonage maar een rare snuiter, maar doen toch hun best voor hem. Veel plot is er niet, dus ik zal verder niets verklappen, maar Ostrov is een mooie film over verwerking van je zonden, en sowieso is het al het noemen waard als er een religieuze film langskomt die me niet ergert natuurlijk! Blijft de vraag staan: Hoe goed was deze film geweest met muziek van Arvo Pärt? (Nu is de soundtrack vrij nikserig.)