Deux Hommes dans Manhattan

Kennelijk was JP Melville zo onder de indruk van New York, dat hij prompt zijn gevoel voor timing verloor. Deux Hommes is een rommelige, eigenlijk gewoon matige noir, een zeldzaamheid, waar de afzonderlijke elementen dan weer wél leuk zijn. Op de bonnefooi geschoten in New York (altijd mooi die docu-stijl) en met Melville zelf (eigenlijk helemaal geen acteur) in een van de twee hoofdrollen. Tekenend voor het haperende ritme is meteen al het begin, waar we eerst een filosofische intro van een daarna niet meer terugkerende voice-over over de Verenigde Naties horen. Om daarna in feite opnieuw te beginnen, met een nieuw langdradig intro, waar we kennismaken met Melville de journalist. Twee halve starts maakt geen hele, zeg maar. Een of andere Franse diplomaat is niet op een VN-stemming verschenen en de Franse ambassade vraagt aan journalist Melville of hij niet in shabby Manhattan kan gaan zoeken. Melville neemt een Kevin Bacon-achtige sleazy fotograaf mee, die gedurende film zelfs in hectische momenten tijd vind om nog wat sterke drank naar binnen te gieten. Dit is dan weer wel leuk natuurlijk, en bij elke 'dame' (spreek t uit met een Fransoos accent) wordt de sfeer van de film ranziger. Eerst nog brave minnaressen van de diplomaat, maar dan een stoned Marilyn Monroe-achtig hoertje, om te eindigen in stripclub. Waarmee krijg ik die Amerikanen nou nog op de kast, peinsde Melville. Eureka! Naakte Afrikaans-Amerikaanse danseressen! (Altijd fraai, naakt in zwart-wit.) Maar als de zoektocht van de twee Fransen om is, eindigt alles stiekem toch met een anti-climax. En dan heb ik het nog niet gehad over het hilarisch-neppe spanningselement, in de vorm van een achtervolgende auto, die elke keer met een hoop orkestkabaal wordt benadrukt. Terwijl zelfs een naïeve kijker als ik al in de vierde minuut door had wie daar in zou zitten...