Another Year

Het zal wel weer aan mij liggen, maar gottegottegot. De minst subtiele Leigh-film ooit? Borat-achtige toestanden! Ik wilde me twee uur lang achter een dikke muur verstoppen om dit maar niet te hoeven zien. Het zal dus wel een goede spiegel zijn die Leigh ons hier voorhoudt. Maar plezierig is anders. En dan de spil van het verhaal, het 'goede' echtpaar, met hun superhuwelijk en hun beleefde psychologen-raadgevingen, die neerkomen op eerlijke waarheden, zonder dat ze nu werkelijk de hand uitsteken om te helpen. En terecht! Uiteindelijk zul je je eigen leven 'uit moeten zoeken'. Maar jongejonge. Na een tijdje ging ik vol rancune op zoek naar iets waar ook dit echtpaar in faalde. Okee, zoonlief is een loser die lastig aan de vrouw raakt (laat 'm homo zijn) maar buiten dat is toch bijzonder weinig te vinden. Of je moet heel rancuneus worden en ze proberen weg te zetten als egoïsten die zich kennelijk graag wentelen in de ellende van anderen. Maar nee, da's flauw. Bovendien zit de film wel weer vol fijne Leigh-details en bijrollen. De Daniel Johnston-dikzak die al aan het begin geen hand of kus krijgt van de wanhopige Mary, die een oogje op de zoon van het echtpaar heeft. De toenaderingspoging van dikzak later is dan ook ten mislukken gedoemd. En de tragikomische Carl, die door het huis briest na de dood van zijn moeder (in een zijplot). Hij lijkt op de kale van Within Temptation. Een van de weinige personages die wel dat tragikomische heeft, mijns inziens. De rest is gewoon tragisch. Van de vier seizoenen die de film laat zien vond ik de laatste dan eindelijk wat humaans hebben (want dat ontbreekt hier, mopper ik) daar heeft Mary dan eindelijk een normale dialoog met een verse weduwnaar, twee mensen die elkaar even nodig hebben, in plaats van eetje die wanhopig bij een ander in het gevlei probeert te komen. Het valt niet te ontkennen dat je toch dingen leert van een film als deze; zeg nooit tegen iemand 'dat je er altijd voor diegene bent als je ze nodig hebben om hun hart uit te storten', als je zo'n speech/geste moet uitspreken om het duidelijk te maken, weet je dat ie eigenlijk niet degene bent die dat moet zeggen. In een échte vriendschap kunnen zulke dingen onuitgesproken blijven.