Seven Men from Now

Ik ben de tel kwijt hoeveel van die Randolph Scott-Boetticher-films ik heb gezien. Dit is de derde denk ik, maar het lijken er meer; of dat nou zo'n goed teken is? Niettemin is Seven Men from Now weer aardig, inwisselbaar of niet. Het begint heerlijk nep, als Scott twee mannen diep in de nacht opzoekt in een grot. Het regent pijpestelen. Of dat is de suggestie, want zowel nacht als regen zijn volgens mij hartstikke nep. Geeft een surrealistisch effect. De mannen worden zenuwachtig als ze Scott zien, en niet zonder reden. Zij zijn de eerste van de zeven die het loodje leggen, in de jacht op de moordenaars van Scott's vrouw. In typische Boetticher-stijl is Scott zelf nu ook weer niet zo'n lieverdje, en hij heeft een identiteitscrisis. Gefaald als man! (Kom er maar op in een western.) De echte man van de film wordt (als tegenstelling) geniaal bronstig gespeeld door Lee Marvin, zonder meer een van zijn leukste rollen en zeker de sappigste. Hij probeert een dametje te versieren, waar de net weduwnaar geworden Scott ook wel een oogje op heeft. (Maar die heeft belangrijkere dingen te doen.) Een van de mooiste scènes is haast huiselijk intiem: Scott die zich ten ruste ligt ónder een koets, waar die eerdergenoemde dame ín zit. Ze maken nog een beschaafd praatje.