Louie Bluie

Dan moet ik na Ballast hier wel grappen dat hier de standaard-'filmnegers' weer te vinden zijn. Dat zou hoofdpersonage Howard 'Louie Bluie' Armstrong vast niet erg vinden, want hij heeft zelf ook praatjes voor tien, en negen van die tien keer politiek of seksueel incorrect. Zwigoff (die van de Crumbs) volgt de jazzcat in zijn nadagen, nog wat spelend met zijn oude maten. Vooral op de mandoline schittert ie nog altijd. Zijn vioolspel bevalt me minder. Regisseur en onderwerp bezoeken plaatsen uit Louie's jeugd. Dit is best een oude docu en de man is oud, dus je keert echt terug naar de tijd van de mijnen, medicijnenshows en string bands. Op naar Chicago, waar de Italianen zaten, die nogal vijandig tegenover de 'niggers' stonden, maar met wat goede muziek wel overtuigd raakten. Ein-de-loze sappige anekdotes, die Louie duidelijk al honderd keer heeft verteld en inmiddels tot in de puntjes beheerst, al dan niet heeft aangedikt. Ik denk niet dat je ze al te vaak (of de hele dag) moet horen, maar die eerste keer zijn ze zeer aanstekelijk! Geweldige man, lieve documentaire.