Cries and Whispers

Bijzonder gelikte, zelfs horror-achtige jaren '70-film van Ingmar Bergman, die met dit periodestuk een soort comeback maakte bij het grote publiek. (Inclusief Oscar-nominaties.) Gegeven:Drie zussen in een dure landvilla (denk Fanny och Alexander-achtige rijkdom) waarvan eentje de hele film op gruwelijk realistische wijze aan kanker ligt te sterven. Dat is het enige realistische aspect, want in de bruinig-rood gekleurde zusterwereld leven allerlei oude vetes en wraak fantasieën, waarvan we er een paar zien. En dat zijn dus echt Antichrist-achtige toestanden van zelfverminking. Het is allemaal wel weer erg akelig, wat dat betreft is het gewoon Bergman oude stijl, maar dan expliciet. Mooi momentje van lichtheid is als de 'maid', de stervende aan haar naakte boezem drukt. Misschien hebben de twee een erotische relatie gehad, misschien is het ook gewoon als kalmering bedoeld, terug naar de moederschoot. Spoiler! Veel rust vind de zus echter niet in de dood, want aan het einde komt ze Stellet Licht-stijl gewoon terug!