Watermelon Man

Een film met een idee dat op een postzegel past, en wat dan ook nog eens véél te dun uitgesmeerd wordt, maar toch met hilarische resultaten. En ik ben niet zo'n lacher. Het is wel lachen met een schuldgevoel, want dit moet wel een van de favoriete films van Spike Lee zijn. Wat is dat simpele idee dan? Witte man wordt wakker als neger! (Die verdomde 'sun tan lamp ook!') Een soort Eddie Murphy-vehikel, maar dan echt politiek incorrect dus. Van de hand van Marvin van Peebles, waarvan ik eerder de cultklassieker Sweet Sweetback zag. Maar Watermelon Man is een stuk minder chaotisch, minder low-budget, en uiteindelijk ook gewoon leuker. Het begint er al mee dat die witte man er eigenlijk een beetje raar uitziet, klopt, het is een donkere acteur in whiteface! De man doet elke dag een wedstrijdje met de door een neger ('I am hispanic!') bestuurde bus, tot groot enthousiasme van zijn kindertjes. Later heeft ie er minder zin in: 'never mention the word race again!' Ja, zo flauw dus. Maar langzaam wordt het ook pijnlijk. Zijn liberale vrouw blijkt niet zo liberaal te zijn, en de buren komen hem zijn huis uitzetten. En het wordt nog wat subtieler, nadat de man van de schok bekomen is gedraagt hij zich eigenlijk net zo voorheen, maar waar zijn grappen en grollen als witte man irritant waren, lijken ze als neger cool. Alsof hij nu pas op zijn plek is. Kortom stiekem zegt de film toch nog dingen over hoe je door je omgeving gevormd wordt tot wie je bent. Van Peebles lijkt zelfs op weg naar een melancholisch einde, onze held peinzend in de spiegel van een cafe, op zijn Huston's Fat City, maar kiest dan toch voor black power.