Rebel Without a Cause

Klassiekers waarvan het schandalig is dat je ze nog niet gezien hebt, part 83. Dit is een prima film, maar ik had er eigenlijk nog meer van verwacht, dat krijg je ervan... Zeker bedenkende dat de regisseur Nicholas Ray is. Ik zou dit zeker niet tot zijn beste werk rekenen. Het was ook alweer honderd jaar geleden dat ik James Dean in een film zag. Hoeveel maakte ie er sowieso? Nou ja, minstens twee, East of Eden is een pruttige Steinbeck-bewerking. In Rebel bewijst Dean zijn faam, Marlon Brando-stijl. Expressieve goede kop. (Hij is dikker dan ik zou verwachten, maar dat kon in de fifties misschien nog gewoon.) De gezinssituatie van de rebel komt me wel bekend voor, maar daar moet ik maar niet te diep op in gaan. In elk geval heeft ie redenen om zich als een losbandige idioot te gedragen. Maar dé held van Rebel Without A Cause is natuurlijk Plato, die James Dean ziet, verliefd wordt, en de rest van de film als een groupie achter hem aan rent. The Rebel heeft nauwelijks oog voor de arme Plato, misschien wel iets te weinig, ik bedoel gelijkwaardigheid zou niet passen, maar had graag gezien dat Dean hem ook nog een beetje nodig had. Nu is het wel erg eenrichtingsverkeer. Het personage van JD heeft enkel (en logischerwijs) vooral oog voor Natalie Wood, het pronte meisje van zestien dat tijdens de film ook nog even door enfant terrible regisseur Ray (43!) werd versierd. Off with my head trouwens als dit niet een van Todd Solondz' favoriete films is. Niet alleen door de gay subtext, maar ook en vooral door het bittere cynisme van de suburban middle-class beslommeringen.