Good Morning

De eerste film van Ozu in kleur en dat maakte hem klaarblijkelijk heel vrolijk. Good Morning is een soort dorpstheater; 33% van de plot gaat op aan grappen over winderigheid! Je gelooft je... neus niet zeg maar. En dat voor de serieuze Ozu! Nog eens een derde gaat over burengekibbel en geroddel, wat ook nogal flauw is en hoewel de Japanners subtiele mensen zijn spelen ze het hier ook wel vet. (Hoewel dit natuurlijk bij no means het Schaep Met 3 Poten-achtig wordt.) Maar die laatste derde, díe is gewoon weer heerlijk Ozu; lief, humaan. Met twee broertjes die net als de jongen in Little Miss Sunshine nog langer weigeren te spreken. (En hier in een soort gebarentaal communiceren, zie plaatje.) De reden hiervoor voor dit stille protest is hier heel materialistisch: ze willen een tv! Hartverwarmende situaties in hun gezinnetje, waar tante bij inwoont, en die heel heel langzaam wat voor hun leraar Engels begint te voelen. (De leraar komt bezorgd thuis langs om te vragen waarom de kinderen niets meer zeggen op school, want ook daar houden ze het consequent vol.) Allemaal heel mild en aangenaam en in prachtige technicolor-achtige kleuren. Ongetwijfeld een curiositeit in Ozu's oeuvre, maar daarom wel leuk om gezien te hebben.