Downhill Racer

Michael Ritchie maakte later nog The Bad News Bears ook al een behoorlijk on-Amerikaanse sportfilm. In Downhill Racer probeert hij een soort moderne Europese arthouse met standaard sportfilm te mengen; hij vergeet alleen één ding. Zwijgende mensen. Nu zit er ook in deze film weinig dialoog, maar de scènes duren te kort, de kijker krijgt de kans niet zelf de personages op te bouwen in zijn hoofd. (Terwijl de film dat dus ook niet echt voor je doet.) Bovendien moet er ook nog een hoop geskied worden, waarvan de beelden overigens prachtig zijn, o.a. vanuit de eerste persoon geschoten. Er wordt ook opmerkelijk veel gevallen trouwens, misschien doordat het materiaal vroeger minder was? Heb altijd het idee dat tegenwoordig alleen af en toe een vlaggetje wordt gemist, maar misschien is dat in heel andere disciplines. Robert Redford speelt de hoofdrol, als een nieuwe skiër in het Amerikaanse team (die ook al een gewonde van een valpartij moet vervangen) Redford is hier een zwijgende klootzak, met een groot ego, bepaald niet je archetypische loser wordt sportheld, en da's een fijne variatie. Hij heeft het niet van een vreemde, zien we als hij tussen de winterseizoenen door zijn pa op de boerderij in Idaho (of was het Colorado) bezoekt. Die scènes thuis, waar hij ook nog haast communicatieloos met een meisje vrijt, hadden vier keer zo lang moeten zijn. Nu blijft Downhill Racer vooral goed als curiositeit, sport in de jaren zestig, sowieso een heel ander wereldje dan nu, veel amateurisme, de naderende komst van de sponsoring. En het einde is toch wel mooi melancholisch, met Redford en een blik van 'waar doe ik 't nou eigenlijk allemaal voor'. Hij lijkt er eigenlijk nauwelijks intrinsiek genoegen uit te halen... Overigens speelt Gene Hackman zijn coach, maar alle rollen buiten Redford zijn, als gezegd, in feite oningevuld.