I Know Where I'm Going

Hier had ik meer van verwacht, het moge bekend zijn dat The Archers niet tot tot mijn grootste helden behoren, maar toch had ik in dit minor werkje wat The Small Back Room-achtige kwaliteit verwacht. Zeker omdat ook dit een romance is met op de achtergrond WWII. Maar die is op de Schotse Hebriden eigenlijk té ver weg, ook al is Roger Livesey daar op verlof. Wat heeft die man toch een onwaarschijnlijk mooie stem trouwens. Hij speelt een sympathieke laconieke zeekapitein (met pijp!) op weg naar zijn thuisbasis, een of ander obscuur eiland. Er steekt echter een gale (wind) op en dus zit hij een eilandje verderop vast. Van hetzelfde probleem heeft 'het meisje dat weet waar ze naartoe gaat' last, een pure gold digster, die gedurende de film maar niet sympathiek wordt, wat je in een soort romcom toch wel mag verwachten. Verwaand kreng dat het is! Vanzelfsprekend moeten de twee wat krijgen, maar de magie van een toevallige ontmoetingenfilm als Before Sunrise ontbreekt. (Gingen ze daar aan het eind niet gewoon uit elkaar, ja, dat had hier eigenlijk ook gemoeten.) De twee draaien op het eilandje honderd minuten om elkaar heen, om te eindigen met een flauwe Shakespeare-achtige woordgrap-oplossing. (Macbeth, de keizersnee.) Terwijl de kijker geniet van de mistige landschappen. Er wordt een hoop gaelic gesproken, er zijn volksdansjes, en de mensen zijn er rijk zonder geld. Zo bezien is het bijna een socialistisch pamflet over het ware geluk der arbeidersklasse.