Dead Ringers

Beste Cronenberg uit de eighties? Als altijd heb ik een beetje een koud gevoel bij zijn werk, alsof ik er eigenlijk enthousiaster van zou moeten worden, maar die kilheid zit in dit geval ook gewoon ín de film. Prachtige steriele blauwige beelden van ziekenhuiskamers, waar Jeremy Irons in zijn magnum opus de beste dubbelrol aller tijden speelt. Hij speelt tweelingbroer-gynaecologen die Mantle (hoor Mental) heten; waarvan de ene de huiskamergeleerde is, en de ander de pocherige glamourman. (Je haalt ze uit elkaar doordat ie in het tweede geval een soort Joret Kelder-vibes uitstraalt) Althans, dat gaat een tijdje goed, want in deze mindfuck wordt het ook voor de broertjes z.elf langzaam maar zeker steeds moeilijker om nog uit te maken wie wie is, ze zijn eigenlijk gewoon één organisme. (Wat dan weer mooi samenhangt met het thema van onvruchtbare vrouwen, bizarre baarmoeders, en meer van die typische Cronenberg-lichaamshorror.) Jeremy Irons speelt zo goed, dat de weinig andere personages in feite maar afleiden, zoals de actrice (in de film) die de ondergang van de broertjes in gang zet. Een nogal warrig gespeelde dame (misschien de bedoeling) die voor mijn gevoel van het ene in het andere accent schiet, en overall een beetje aan het alto-meisje uit The Breakfast Club doet denken. Maar genoeg daarover, Dead Ringers gaat vooral om het fraaie einde, teveel drugs, een grote ravage en een broer die alleen nog een naam jammert. Haunting.