Brink of Life

Van tevoren dacht ik dat het maar eens klaar moest zijn met die Bergmans. Maar toch blij dat ik 'm gekeken heb. Al blijft een feit; gottegot wat heeft die man een wereldbeeld! Bijna gênant pessimistisch. Brink of Life gaat over de 'maternity ward' van een ziekenhuis, een plek of joy meestal zou je toch denken. Maar laat het maar aan Bergman over om het Grote Lijden ook daar plaats te laten vinden. En natuurlijk wordt het meest vrolijke hoopvolle personage rücksichtslos afgestraft. Het doet de kijker pijn, maar aangrijpend is het ook. En de cirkel is mooi, want de film begint ook al met een arme lijdende vrouw die de ward wordt binnengereden op de brancard. De eerste tien minuten zijn misschien wel de beste minuten over miskramen ooit op film. (Niet dat dat nu zo'n gangbaar onderwerp is...) Het volgende uurtje babbelen en peinzen de drie vrouwelijke hoofdpersonages. Aan de zijlijn bijgestaan door dokters, verpleegsters en (in één geval) een Dirk Kuyt-achtige echtgenoot. Maar dan nadert Uur U, begint het lijden opnieuw. Bergman weet er op het eind nog net een positieve draai aan te geven, maar echt van harte lijkt dat nauwelijks.