Altiplano

Van het Belgisch-Amerikaanse duo Brosens/Woodworth, dat eerder het interessante Mongools/Chinese tripje Khadak maakte. Altiplano brengt weinig anders, maar verplaatst de mooifilmerij en arty plots naar de hoogvlakten van Peru. Daar treffen we het 'aardappelmeisje' van The Milk of Sorrow, waarvan je je hier af gaat vragen of ze eigenlijk wel kan acteren. Veel geschreeuw en breed uitgesmeerde emoties. Haar echtgenoot in spe overlijdt, zoals het hele dorp met mysterieuze kuren te maken heeft. Veel oogproblemen en dat allemaal nadat in een processie een Mariabeeld kapot is gevallen. (Het wordt nu door een blinde ziener gelijmd.) Dit is allemaal heel erg Saramago natuurlijk. En ook wel wat afgezaagd qua symboliek. De westerse tegenhanger van het Peruvaanse meisje wordt gevormd door een Iraans-Franse vrouw. Een getraumatiseerde oorlogsfotograaf, die ook haar man verliest. (Olivier Gourmet in een voor zijn doen nikserige rol.) Hij is, jawel, oogarts, en werkt bij de indianen, die hem niet motten. (Dat is zacht uitgedrukt.) Al deze sfeer-lijntjes zijn door elkaar gemixt, en worden afgesloten met de grootste tranen-truc aller tijden: Górecki's Sorrowful Songs. Laat die compositie samengaan met slow-mo beelden van verdrietige vrouwen, processies en mannen met hoeden, en je hebt de kijker tuk. Maar dat is wel zo'n beetje het enige moment hier.