Orfeu Negro

De rockist in mij wil eerst even opmerken dat ik het jammer vind dat Orfeu Negro door een Fransman is gemaakt. Al zal het alsnog wel een boost een inspiratie voor de Braziliaanse filmindustrie zijn geweest, vermoed ik zo. Orfeu Negro is vijftig procent Oh Brother Where Art Thou (geïnspireerde moderne hertvertelling van een Griekse mythe, al is het er hier maar eentje) en vijftig procent die Carmen-versie waarin Harry Belanfonte een Amerikaanse soldaat speelde. Het acteren komt meer daarmee overeen, nogal over the top. Orfeu Negro is vooral fantastisch als er gezwegen en gedanst wordt. Gelukkig is dat vrijwel eindeloos. De samba-band speelt van de eerste tot de laatste minuut, en ik maar aan Fairground van Simply Red denken. Orfeus speelt zijn akoestische gitaarliedjes er gewoon doorheen. Om de zon op te laten komen en om aan zijn nieuwe vlam Euridyce te denken. Zij wordt achternagezeten door de dood (een soort man in Spidermanpak) en in plaats van op te gaan in de swingende massa van Rio verstopt ze zich in haar eentje in een treinbarak, en dat is dus het einde. Mooiste fase is (net zoals in de mythe) de laatste passage, de wanhoop van Orfeus, op zoek naar zijn verdwenen droommeisje. (Een 'spirituele reis' die hem in dit geval langs een voodoo-kerk en het mortuarium voert.)